De IJslandse hond is beslist geen nieuw ras, maar je ziet hem toch maar weinig en de kans dat u er een in de buurt heeft wonen is niet groot. We kunnen gerust stellen dat het nog steeds een vrij zeldzaam ras is, in Nederland waren er begin 2010 ruim 700 stuks geregistreerd en wereldwijd zullen er inmiddels tussen de 7000 en 8000 IJslandse honden geregistreerd staan.

Toch bestaat het ras al een eeuw of wat, en de eerste ras beschrijvingen dateren uit 1570(van Dr. Caius) waar de hond als een soort keeshond omschreven werd. Hij heeft qua uiterlijk wel wat van een Kees maar lijkt misschien toch meer op een Finse Spits.

Weer anderen spreken van een kleine herdershond en ook dat is geen slechte beschrijving want de IJslander is van oorsprong een vee hoeder. (vandaar dat sommige liever spreken van de IJslandse herdershond).

De videoclip waarin Olli (uit het nest van Ayla), samen met een bordercollie, IJslandse paarden drijft en dat op een zeer enthousiaste wijze doet geeft alweer aan dat dit drijven als oer-instinct nog echt in het ras zit. De samenwerking tussen de 2 honden is verrassend te noemen en ze vullen elkaar perfect aan.

Dat de IJslandse hond behoord tot de groep pool/oer-honden is duidelijk te zien aan zijn vacht en mooi op de rug liggende krulstaart. Het is een middelgrote hond (reuen 42-48 cm, teven 38-44 cm) van ongeveer 13-18 Kg met een opvallende zachte vacht die niet water doorlatend is. Deze vaak dikke vacht is "onderhoudsvrij", de hond verzorgt zijn vacht zelf en bij een juiste voeding is de vacht geheel reukloos en mooi glanzend. Het borstelen van onze honden is meer een bezigheid omdat de honden het zelf prettig vinden dan dat het echt noodzakelijk is. De variatie in kleur van IJslanders maakt dat er zoveel verschil in uiterlijk is onder de honden. Van pikzwart tot bijna wit met alle mogelijke bruin/beige varianten kunnen en mogen voorkomen zolang er maar een duidelijke hoofdkleur aanwezig is. Bewezen is het nog niet maar het schijnt dat met name de donkere honden temperament voller zijn als de lichtere soortgenoten.

De IJslandse hond is graag in gezelschap van mensen, wil graag aangehaald worden en is zeker niet vies van lekker op schoot liggen, een echte gezinshond dus die ook prima met kinderen en andere huisdieren overweg kan. Echter de hond wil niet graag alleen gelaten worden en heeft veel beweging nodig om zijn energie kwijt te kunnen. (welke hond heeft dat niet nodig?)

Niet alleen zijn baas is hem alles maar ook iedere vreemde zal in de eerste instantie vriendelijk tegemoet getreden worden. Dat neemt niet weg dat de hond niet waaks is, het is een alerte blafgrage hond die een ieder die op zijn territorium komt duidelijk zijn aanwezigheid laat merken echter zonder enige dreiging of agressie maar eerder met een welgemeende kwispelende staart.

Door de kleine populatie van de IJslander is dit ras ook kwetsbaar en moet er gefokt worden op een verantwoorde wijze die erfelijke afwijkingen zoveel mogelijk uitsluiten. Deze taak wordt door de rasvereniging van de IJslandse hond in Nederland bijzonder serieus genomen. Deze vereniging stelt o.a. dat een reu of teef niet meer dan 15 nakomelingen mag hebben en dat de ouder-honden op HD en ogen getest moeten zijn en natuurlijk is breed fokken een must!

Want een IJslandse hond die de leeftijd haalt van 14-15 jaar is geen uitzondering en dat houden we graag zo. Kortom met de IJslandse hond zou u een ideale middelgrote hond hebben die een gezond en lang leven beschoren is. Een prettig gezinslid die u steeds weer zal verrassen door zijn vriendelijkheid en intelligentie. Een hond die door zijn formaat en karakter ideaal is voor in huis en daarbuiten.